Abstract
Na przełomie XIV i XV wieku dotychczasowa konstelacja geopolityczna Europy
Środkowo-Wschodniej uległa znaczącej przebudowie. Połączone unią personalną Królestwo
Polskie i Wielkie Księstwo Litewskie stały się dla państwa zakonu krzyżackiego
w Prusach znaczącymi rywalami w regionie. Obie strony rozpoczęły wówczas intensywne
starania o zdobycie sojuszników, których wsparcie mogło mieć znaczenie w ewentualnej
bezpośredniej konfrontacji militarnej. Szczególna rola przypadła w tych zabiegach trzem
księstwom zachodniopomorskim (słupskiemu, szczecińskiemu i wołogoskiemu).
Nie bez znaczenia dla przedstawicieli obu bloków politycznych była możliwość pozyskania
usług rycerstwa pomorskiego. Dostrzegali to zarówno krzyżacy, jak i strona polska.
Elity rycerskie odgrywały ważną rolę w życiu politycznym Pomorza Zachodniego
Udokumentowane źródłowo kontakty Kurda Kamekego i jego synów z zakonem
krzyżackim w Prusach trwały ćwierć wieku. Przypadły na burzliwe okres w relacjach
państwa krzyżackiego z Polską i Litwą na przełomie XIV i XV stulecia. Związki te
miały różnorodny charakter. Kurd Kameke wstąpił na służbę zakonu jeszcze jako lennik
biskupów kamieńskich. Z kolei jego synowie należeli do najbliższego otoczenia Bogusława
VIII, który pozostawał w trwałym konflikcie z Krzyżakami. Klaus należał do
radców księcia słupskiego, wpływając na kierunek jego polityki wobec zakonu. Sprawował
również funkcję książęcego urzędnika w Polanowie. Karze przez co najmniej dekadę
był książęcym wójtem w Szczecinku. Czynniki te sprawiają, że można ich określić
jako typowych przedstawicieli rycerstwa pogranicznego. Zarówno sfera ich działalności
publicznej, jak i interesy
