Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

Obchodzone niedawno stulecie objawień fatimskich oraz wątpliwości związane z Medjugorie dowodzą, że kwestia tzw. objawień prywatnych jest w Kościele katolickim ciągle aktualna. W opracowaniu zasygnalizowano trudności terminologiczne, jakie teologia napotyka w zdefiniowaniu tych zjawisk (jawienia, widzenia, natchnienia, doświadczenia mistyczne). Odniesiono się też – per analogiam – do objawienia biblijnego i form jego zaistnienia. Obfitość nowych objawień prywatnych każe zapytać o ich oddziaływanie na życie Kościoła: jego modlitwę, sferę wiary i postawy moralne wiernych. Komunikacja elektroniczna (Internet) błyskawicznie upowszechnia nadzwyczajne zdarzenia (znaki, widzenia), faktycznie uniemożliwiając Magisterium Kościoła skuteczne wykonywanie jego zadania, tj. rozpoznania i weryfikacji ich wiarygodności. W rozpoznaniu prawdziwości Bożych znaków teolodzy zwracają uwagę na ważną funkcję pobożności ludowej oraz sensus fidelium. Część trzecia referuje stosowane w Kościele kryteria rozpoznawania tzw. objawień prywatnych: zbadanie okoliczności, adresata objawień, jego świadków, wreszcie zaś oznak jego wiarygodności. Kazus Medjugorie, gdzie domniemane mariofanie trwają od roku 1981, pokazuje, że proces rozeznawania autentyczności Bożych znaków bywa bardzo trudny. Z jednej strony – co do wiarygodności objawień – są negatywne orzeczenia biskupów miejsca, z drugiej milionowe rzesze pielgrzymujących do Medjugorie. Decyzja Stolicy Apostolskiej, określająca Medjugorie jako „miejsce modlitwy”, a nie objawień, jest wyrazem „cierpliwości”, z jaką do takich fenomenów podchodzi Kościół.