Studia i Prace WNEiZ US

Previously: Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego. Studia i Prace WNEiZ


ISSN: 2450-7733     eISSN: 2300-4096    OAI    DOI: 10.18276/sip.2018.53/2-08
CC BY-SA   Open Access 

Issue archive / nr 53/2 2018
Kultura jako źródło soft power państwa
(Culture as source of soft power)

Authors: Monika Znojek
Uniwersytet Szczeciński Wydział Nauk Ekonomicznych i Zarządzania
Keywords: culture international relations soft power
Data publikacji całości:2018
Page range:15 (101-115)
Klasyfikacja JEL: F50 F59 Z11 Z18
Cited-by (Crossref) ?:

Abstract

The purpose of this article is to attempt to assess the role of culture in international relations, in particular in creating the soft power of the state. The article presents a review of the literature on the subject being a context for the analyzed problem, the impact of cultural exports on building soft power and verification of considerations regarding the importance of exports of cultural heritage in creating China’s soft power. It has been observed that culture is an inseparable element of many aspects of international relations. The export of culture, creating experiences with consumers of cultural products, is a widely recognized tool for building the image of the state , national brand and soft power. It was found that the attractiveness of culture is not always enough to effectively create a soft power. Culture must be part of a coherent system of elements that positively influence soft power. In addition, the subjectivity of receiving cultural products and the progressive unification of culture were also recognized as an potential obstacle.
Download file

Article file

Bibliography

1.Aukia, J. (2014). The Cultural Soft Power of China: A Tool for Dualistic National Security. Journal of China and International Relations, 1 (2).
2.Balcerowicz, B. (2012). Kultura w sferze wojskowości – od kultury strategicznej do zwrotu kulturowego. Społeczeństwo i Polityka, 4 (33), 179–191.
3.Bendixen, P. (2001). Wprowadzenie do ekonomiki kultury i sztuki. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
4.Chłopek, A. (2011). Strategia Chin na przełomie XX/XXI wieku. Przegląd Geopolityczny, 4, 109–119.
5.d’Hooghe, I. (2010). The Limits of China’s Soft Power in Europe. Beijing’s Public Diplomacy Puzzle. Haga: Netherlands Institute of International Relations Clingendael.
6.Doroszewski, W. (red.) (1958). Kultura. Słownik Języka Polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN. Pobrane z: http://sjp.pwn.pl/doroszewski/kultura;5444867.html.
7.Europejska Agenda Kultury (2014). Good Practice Report on Cultural & Creative Sectors Export and Internationalisation Support Strategies.
8.Flew, T. (2016). Entertainment media, cultural power, and post-globalization: The case of China’s international media expansion and the discourse of soft power. Global Media and China, 1 (4), 278–297.
9.Fudalej, P. (2008). Chińska soft power. Nowe sposoby działania Chin na arenie międzynarodowej. Kultura i Polityka, 2–3, 75–95.
10.Glaser, B., Murphy, M. (2009). Soft Power with Chinese Characteristics. The Ongoing Debate. W: C. McGiffert (red.), Chinese Soft Power and Its Implications for the United States (s. 10–26). Washington: Center for Stratetic and International Studies.
11.Heidrich, D. (2012). Kulturowe aspekty powstawania i funkcjonowania organizacji międzynarodowych. Społeczeństwo i Polityka, 4 (33), 83–102.
12.Hereźniak, M. (2011). Marka narodowa. Jak skutecznie budować wizerunek i reputację kraju. Warszawa: PWE.
13.Kasprzak, R. (2013). Przemysły kreatywne w Polsce – perspektywy i uwarunkowania. Warszawa: Kamon Consulting.
14.Kujawińska-Courtney, K. (2016). Stosunki międzynarodowe a kultura. W: T. Domański (red.), Międzynarodowe studia polityczne i kulturowe wobec wyzwań współczesności (s. 65–75). Łódź: Wydział Studiów Międzynarodowych i Politologicznych. Uniwersytet Łódzki.
15.Lackoroński, B. (2012). Kultura w tworzeniu prawa międzynarodowego publicznego – zwyczaj oraz ogólne zasady prawa uznane przez narody cywilizowane. Społeczeństwo i Polityka, 4 (33), 209–230.
16.Lewandowski, W. (2013). Soft Power jako narzędzie geopolityki. Znaczenie kultury popularnej. W: J. Tymanowski (red.), Polityka zagraniczna państw Europy Środkowej i Wschodniej na przełomie XX i XXI wieku. Ujęcie geopolityczne (s. 59–69). Warszawa: Wydział Dziennnikarstwa i Nauk Politycznych UW.
17.Li, X., Worm, V. (2011). Building China’s Soft Power for a Peaceful Rise. Journal of Chinese Political Science, 1 (16), 69–89.
18.Lizak, W. (2012). Kulturowe uwarunkowania konfliktów. Społeczeństwo i Polityka, 4 (33), 161–178.
19.Łoś, R. (2017). Soft power we współczesnych stosunkach międzynarodowych. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
20.Miłoszewska, D. (2010). Trójpłaszczyznowa szachownica. Segmentacja „Wielkiej Polityki” w rozważaniach Josepha Nye. Częstochowa: Instytut Geopolityki.
21.Nye, J. (2004). Soft Power: The Means To Success In World Politics. New York: Public Affairs.
22.Piskorska, B. (2013). Soft power jako efekt ewolucji rozumienia siły we współczesnym ładzie międzynarodowym. W: R. Czulda, R. Łoś, J. Reginia-Zacharski (red.), NATO wobec wyzwań współczesnego świata: 2013 (s. 363–378). Łódź: Instytut Badań nad Stosunkami Międzynarodowymi w Warszawie Katedra Teorii Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa – Wydział Studiów Międzynarodowych i Politologicznych Uniwersytetu Łódzkiego.
23.Raftowicz-Filipkiewicz, M. (2009). Wpływ brandingu narodowego na konkurencyjność gospodarek. Gospodarka Narodowa, 10, 103–127.
24.Schreiber, H. (2012). Religia jako element „zwrotu kulturowego” w stosunkach międzynarodowych. W: A. Solarz, H. Schreiber (red.), Religia w stosunkach międzynarodowych. 10-lecie współpracy Instytutu Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego ze Zgromadzeniem Słowa Bożego (SVD) (s. 51–76). Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego.
25.Sorys, S. (2013). Tożsamość grup kulturowych w procesie globalizacji. Zeszyty Naukowe Małopolskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Tarnowie, 1 (22), 155–171.
26.Stelowska, D. (2015). Culture in International Relations: Defining Cultural Diplomacy. Polish Journal of Political Science, 1 (3), 50–72.
27.Szczepaniak, R. (2011). Soft power („miękka siła”) w relacjach międzynarodowych. Dyplomacja kulturalna – redefinicja pojęcia (z doświadczeń kulturoznawcy). Horyzonty Polityki, 2 (3), 197–210.
28.Throsby, D. (1994). The Production and Consumption of the Arts: A View of Cultural Economics. Journal of Economic Literature, 32, 1–29.
29.Throsby, D. (2010). Ekonomia i kultura. Warszawa: Narodowe Centrum Kultury.
30.Włodarczyk, E. (2013). Kultura. W: J. Pilch (red.), Encyklopedia Pedagogiczna XXI wieku, tom II (s. 950–962). Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Żak.
31.Umińska-Woroniecka, A. (2016). Cultural diplomacy in international relations theory and studies on diplomacy. Actual Problems of International Relations, 2 (127), 4–19.
32.UNCTAD (2010). Creative Economy Report 2010: A Feasible Development Option. New York–Geneva.
33.UNCTAD (2018). Values and shares of creative goods exports, annual, 2002–2015. Pobrane z: http://unctadstat.unctad.org.
34.UNIDO (2013). Creative industries for youth: unleashing potential and growth. Vienna.
35.USC Center on Public Diplomacy (2018). The soft power 30. Pobrane z: https://softpower30.com/.
36.Ziętek, A. (2010). Soft power Chińskiej Republiki Ludowej „Soft power z chińską specyfiką”. TEKA Komisji Politologii i Stosunków Międzynarodowych Oddział PAN w Lublinie, 5, 131–147.