1. | Aukia, J. (2014). The Cultural Soft Power of China: A Tool for Dualistic National Security. Journal of China and International Relations, 1 (2). |
2. | Balcerowicz, B. (2012). Kultura w sferze wojskowości – od kultury strategicznej do zwrotu kulturowego. Społeczeństwo i Polityka, 4 (33), 179–191. |
3. | Bendixen, P. (2001). Wprowadzenie do ekonomiki kultury i sztuki. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego. |
4. | Chłopek, A. (2011). Strategia Chin na przełomie XX/XXI wieku. Przegląd Geopolityczny, 4, 109–119. |
5. | d’Hooghe, I. (2010). The Limits of China’s Soft Power in Europe. Beijing’s Public Diplomacy Puzzle. Haga: Netherlands Institute of International Relations Clingendael. |
6. | Doroszewski, W. (red.) (1958). Kultura. Słownik Języka Polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN. Pobrane z: http://sjp.pwn.pl/doroszewski/kultura;5444867.html. |
7. | Europejska Agenda Kultury (2014). Good Practice Report on Cultural & Creative Sectors Export and Internationalisation Support Strategies. |
8. | Flew, T. (2016). Entertainment media, cultural power, and post-globalization: The case of China’s international media expansion and the discourse of soft power. Global Media and China, 1 (4), 278–297. |
9. | Fudalej, P. (2008). Chińska soft power. Nowe sposoby działania Chin na arenie międzynarodowej. Kultura i Polityka, 2–3, 75–95. |
10. | Glaser, B., Murphy, M. (2009). Soft Power with Chinese Characteristics. The Ongoing Debate. W: C. McGiffert (red.), Chinese Soft Power and Its Implications for the United States (s. 10–26). Washington: Center for Stratetic and International Studies. |
11. | Heidrich, D. (2012). Kulturowe aspekty powstawania i funkcjonowania organizacji międzynarodowych. Społeczeństwo i Polityka, 4 (33), 83–102. |
12. | Hereźniak, M. (2011). Marka narodowa. Jak skutecznie budować wizerunek i reputację kraju. Warszawa: PWE. |
13. | Kasprzak, R. (2013). Przemysły kreatywne w Polsce – perspektywy i uwarunkowania. Warszawa: Kamon Consulting. |
14. | Kujawińska-Courtney, K. (2016). Stosunki międzynarodowe a kultura. W: T. Domański (red.), Międzynarodowe studia polityczne i kulturowe wobec wyzwań współczesności (s. 65–75). Łódź: Wydział Studiów Międzynarodowych i Politologicznych. Uniwersytet Łódzki. |
15. | Lackoroński, B. (2012). Kultura w tworzeniu prawa międzynarodowego publicznego – zwyczaj oraz ogólne zasady prawa uznane przez narody cywilizowane. Społeczeństwo i Polityka, 4 (33), 209–230. |
16. | Lewandowski, W. (2013). Soft Power jako narzędzie geopolityki. Znaczenie kultury popularnej. W: J. Tymanowski (red.), Polityka zagraniczna państw Europy Środkowej i Wschodniej na przełomie XX i XXI wieku. Ujęcie geopolityczne (s. 59–69). Warszawa: Wydział Dziennnikarstwa i Nauk Politycznych UW. |
17. | Li, X., Worm, V. (2011). Building China’s Soft Power for a Peaceful Rise. Journal of Chinese Political Science, 1 (16), 69–89. |
18. | Lizak, W. (2012). Kulturowe uwarunkowania konfliktów. Społeczeństwo i Polityka, 4 (33), 161–178. |
19. | Łoś, R. (2017). Soft power we współczesnych stosunkach międzynarodowych. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. |
20. | Miłoszewska, D. (2010). Trójpłaszczyznowa szachownica. Segmentacja „Wielkiej Polityki” w rozważaniach Josepha Nye. Częstochowa: Instytut Geopolityki. |
21. | Nye, J. (2004). Soft Power: The Means To Success In World Politics. New York: Public Affairs. |
22. | Piskorska, B. (2013). Soft power jako efekt ewolucji rozumienia siły we współczesnym ładzie międzynarodowym. W: R. Czulda, R. Łoś, J. Reginia-Zacharski (red.), NATO wobec wyzwań współczesnego świata: 2013 (s. 363–378). Łódź: Instytut Badań nad Stosunkami Międzynarodowymi w Warszawie Katedra Teorii Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa – Wydział Studiów Międzynarodowych i Politologicznych Uniwersytetu Łódzkiego. |
23. | Raftowicz-Filipkiewicz, M. (2009). Wpływ brandingu narodowego na konkurencyjność gospodarek. Gospodarka Narodowa, 10, 103–127. |
24. | Schreiber, H. (2012). Religia jako element „zwrotu kulturowego” w stosunkach międzynarodowych. W: A. Solarz, H. Schreiber (red.), Religia w stosunkach międzynarodowych. 10-lecie współpracy Instytutu Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego ze Zgromadzeniem Słowa Bożego (SVD) (s. 51–76). Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego. |
25. | Sorys, S. (2013). Tożsamość grup kulturowych w procesie globalizacji. Zeszyty Naukowe Małopolskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Tarnowie, 1 (22), 155–171. |
26. | Stelowska, D. (2015). Culture in International Relations: Defining Cultural Diplomacy. Polish Journal of Political Science, 1 (3), 50–72. |
27. | Szczepaniak, R. (2011). Soft power („miękka siła”) w relacjach międzynarodowych. Dyplomacja kulturalna – redefinicja pojęcia (z doświadczeń kulturoznawcy). Horyzonty Polityki, 2 (3), 197–210. |
28. | Throsby, D. (1994). The Production and Consumption of the Arts: A View of Cultural Economics. Journal of Economic Literature, 32, 1–29. |
29. | Throsby, D. (2010). Ekonomia i kultura. Warszawa: Narodowe Centrum Kultury. |
30. | Włodarczyk, E. (2013). Kultura. W: J. Pilch (red.), Encyklopedia Pedagogiczna XXI wieku, tom II (s. 950–962). Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Żak. |
31. | Umińska-Woroniecka, A. (2016). Cultural diplomacy in international relations theory and studies on diplomacy. Actual Problems of International Relations, 2 (127), 4–19. |
32. | UNCTAD (2010). Creative Economy Report 2010: A Feasible Development Option. New York–Geneva. |
33. | UNCTAD (2018). Values and shares of creative goods exports, annual, 2002–2015. Pobrane z: http://unctadstat.unctad.org. |
34. | UNIDO (2013). Creative industries for youth: unleashing potential and growth. Vienna. |
35. | USC Center on Public Diplomacy (2018). The soft power 30. Pobrane z: https://softpower30.com/. |
36. | Ziętek, A. (2010). Soft power Chińskiej Republiki Ludowej „Soft power z chińską specyfiką”. TEKA Komisji Politologii i Stosunków Międzynarodowych Oddział PAN w Lublinie, 5, 131–147. |