Europa Regionum

Stabilna umowa o zamówienie publiczne stanowi wyraz nie tylko pewności prawa i odwiecznej zasady pacta sunt servanda, lecz także zasad równości i uczciwej konkurencji oraz przejrzystości (przewidywalności). Ustawodawca polski uchylając się od potwierdzenia ogólnego zakazu przedwczesnego rozwiązywania umów o zamówienia publiczne dokonał niezbyt udanej implementacji art. 73 dyrektywy 2014/24, ograniczając się do prostego przepisania zawartych w nim dyspozycji, w oderwaniu od zasad ogólnych. Poza tym w odzwierciedlających te dyspozycje art. 145–145a Pzp pominięto niektóre elementy konstrukcyjne, niezbędne z punktu widzenia prawa polskiego. Chodzi w szczególności o możność dobrowolnego rozwiązania umowy, w tych samych okolicznościach, w których zezwala się na radykalniejsze odstąpienie od umowy (art. 145 Pzp). Brak też odniesienia się do relacji: odstąpienie a wypowiedzenie umowy, skoro wprost w art. 145 Pzp nakazuje się rozliczenie ewentualnie wykonanej części umowy, według przepisów o „wynagrodzeniu należnym wykonawcy”, a nie o bezpodstawnym wzbogaceniu. Na dodatek zaniechano jakiegokolwiek określenia w nowym art. 145a Pzp terminu do wykonania prawa odstąpienia od umowy przez zamawiającego po zaistnieniu uprawnienia, kluczowego nie tylko w świetle podstawowych zasad prawa polskiego, lecz także z punktu widzenia ochrony interesów wykonawcy. Na tle zaś art. 145a pkt 1 Pzp można ponadto ubolewać, że wprawdzie stworzono zamawiającemu możność „wycofania się” z wadliwej zmiany umowy z naruszeniem art. 144 Pzp, podlegającej unieważnieniu, lecz nie dopuszczono analogicznego rozwiązania na wypadek wadliwego zawarcia umowy, uzasadniającego powództwo sądowe o jej unieważnienie na podstawie art. 146 Pzp.