Autobiografia Literatura Kultura Media


ISSN: 2353-8694    OAI    DOI: 10.18276/au.2017.1.8-15
CC BY-SA   Open Access   DOAJ  ERIH PLUS

Lista wydań / nr 1 (8) 2017
Między autobiografią a przypowieścią. Glosa o paru tajemnicach "Domu, snu i gier dziecięcych" Juliana Kornhausera

Autorzy: Adrian Gleń
Uniwersytet Opolski
Słowa kluczowe: egzystencja i pisarstwo Juliana Kornhausera autobiografia autobiografizm praktyki autobiograficzne autoportret zapiski autobiograficzne autokreacja
Data publikacji całości:2017
Liczba stron:21 (221-241)
Cited-by (Crossref) ?:

Abstrakt

W artykule podjęto próbę rozpoznania strategii autobiograficznych prezentacji obecnych w twórczości Juliana Kornhausera. Autor stara się opisać fragmenty biografii autora Origami, skupiając się na charakterystycznych dla poety sposobach dyskretnego mówienia o sobie (dystans narracyjny, rozdźwięk pomiędzy narratorem a bohaterem, ukrywanie zarówno postaci bohatera, jak i rzeczywistych osób pod zasłoną inicjału). Punktem wyjścia dla rozważań i głównym przedmiotem opisu jest proza autobiograficzna Dom, sen i gry dziecięce Juliana Kornhausera, której lektura konfrontowana jest z zapiskami autobiograficznymi opublikowanymi przez syna poety, Jakuba, na łamach czasopism literackich. Ważny element całej rekonstrukcji stanowi również badanie krytycznoliterackiej recepcji i rekonstrukcji prawdy o egzystencji autora Kamyka i cienia.
Pobierz plik

Plik artykułu

Bibliografia

1.Bagłajewski, Arkadiusz. „Oniryczne domy gliwickiego dzieciństwa”. Kresy 2 (1996): 160–163.
2.Bugajski, Leszek. „Zmarnowana okazja”. Śląsk 1 (1996): 61.
3.Czapliński, Przemysław. Wzniosłe tęsknoty. Nostalgie w prozie lat 90. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2001.
4.Drzewucki, Janusz. „Ktoś inny”. Twórczość 3 (1996): 111–113.
5.Gleń, Adrian. „Marzenie, które czyni poetą…”. Autentyczność i empatia w dziele Juliana Kornhausera. Kraków: Universitas, 2013.
6.Jarzębski, Jerzy. „Hieroglif życia”. Tygodnik Powszechny 7 (1996): 13.
7.Kaczmarek, Michał. „Gry (z) pamięci(-ą). Dom, sen i gry dziecięce Juliana Kornhausera”. W: „Było nie minęło”. Antologia tekstów krytycznych poświęconych twórczości Juliana Kornhausera, red. Adrian Gleń, 196–206. Opole: Wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego, 2011.
8.Kornhauser, Jakub. „Nota”. Kwartalnik Artystyczny 3 (2016): 91–92.
9.Kornhauser, Julian. Dom, sen i gry dziecięce. Opowieść sentymentalna. Kraków: Znak, 1995.
10.Kornhauser, Julian. Postscriptum. Notatnik krytyczny. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1999.
11.Kornhauser, Julian. „Kartki z podróży. Monachium. Listopad/grudzień 1993”. Topos 3 (2006): 127–134.
12.Kornhauser, Julian. „Zapiski z podróży”. Kwartalnik Artystyczny 3 (2016): 66–90.
13.Marcinów, Zdzisław. „Powrót”. Śląsk 1 (1996): 60.
14.Melkowski, Stefan. „Pierwsza osoba w trzeciej osobie”. Wiadomości Kulturalne 21 (1996): 20.
15.Michałowski, Piotr. „Niewyrażalność siebie i poetycki autoportret negatywny”. W: Literatura wobec niewyrażalnego, red. Włodzimierz Bolecki, Erazm Kuźma, 313–327. Warszawa: Wydawnictwo IBL, 1998.
16.Orski, Mieczysław. „Tajemnica wychowanka J.” Arkusz 11 (1996): 6–7.
17.Rogatko, Bogdan. Sny dziecięce, sny prawdziwe. W: Bogdan Rogatko, Kraków literacki. Impresje i listy do poetek, 95–105. Kraków: Wydawnictwo Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddział Kraków, 2016.
18.Stoff, Andrzej. „Ja, autor. O funkcjach sygnatur w literaturze współczesnej”. W: Ja, autor. Sytuacja podmiotu w polskiej literaturze współczesnej, red. Dariusz Śnieżko, 69–88. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 1996.
19.„Świat przedstawiony”. Rozmowę z Julianem Kornhauserem przeprowadził Zbigniew Baran. Rzeczpospolita (dodatek Plus – Minus) 80 (1997): 15.
20.„Wątpienie utrzymuje nas w równowadze”. Z Julianem Kornhauserem rozmawia Anna Piwkowska. Nowe Książki 7 (2001): 4–8.
21.Zagajewski, Adam. „Julian”. Kwartalnik Artystyczny 3 (2016): 138–142.