Acta Iuris Stetinensis

Celem studiów – opisanych w niniejszym artykule – było rozpoznanie i omówienie zagadnień aksjologicznych autorskoprawnej ochrony twórczości, związanych z powszechnym, komercyjnym wykorzystywaniem systemów sztucznej inteligencji (SI). Zarysowana w pierwszej części pracy analiza aktualnego poziomu zaawansowania metod SI i zakresu ich wykorzystania skłania do wniosku, że wysoka dynamika postępu SI będzie zachowana oraz że głównym motywem i katalizatorem rozwoju będą nieograniczone możliwości zastosowań praktycznych. Dalsze studia prowadzą do wniosku, że na gruncie prawa autorskiego kluczowym zagadnieniem staje się proces depersonalizacji procesów twórczych. Już obecnie w przypadku zastosowania SI w działaniach kreacyjnych możemy mieć do czynienia z sytuacją, gdy nie jest możliwe wskazanie człowieka, którego wkład w powstanie dzieła ma charakter twórczy. Dalszy rozwój SI będzie powodował, że w coraz liczniejszych sytuacjach działania podejmowane przez użytkownika programu będą ograniczały się do realizowania odpowiedniej sekwencji zadań. Twórcy SI też nie będzie można uznać za autora dzieła wygenerowanego przez SI, gdyż jego działalność nie będzie spełniała wymogów związanych z ciągłością procesu tworzenia, której bezpośrednim przejawem miałby być konkretny utwór. Konkludując, autorka opowiada się przeciwko objęciu wytworów SI ochroną autorską, wskazuje przy tym na konieczność rozróżnienia dzieł wspomaganych komputerowo od dzieł wygenerowanych przez SI i pozbawionych twórczego wkładu człowieka. Wyłączenie wytworów SI z zakresu ochrony autorskiej nie wyklucza uregulowania praw do dzieł generowanych komputerowo jako nowej kategorii praw pokrewnych.