Acta Iuris Stetinensis

Glosowane orzeczenie powiązane jest (między innymi) z problematyką tzw. przestępstw wieloodmianowych. Zdaniem Sądu Apelacyjnego: 1) zawartość normatywna art. 11 § 1 k.k. sprowadza się do nakazu uznawania za jedno przestępstwo jednego (tożsamego), relewantnego prawnokarnie czynu; o tym zaś, czy i kiedy mamy do czynienia z jednym czynem w rozumieniu art. 11 § 1 k.k., rozstrzyga przede wszystkim znamię czasownikowe, którego użyto do opisania zachowania zabronionego pod groźbą kary; 2) przestępstwo z art. 296 k.k. należy do kategorii przestępstw wieloodmianowych, a co za tym idzie – pomimo wielości podjętych przez sprawcę działań (zaniechań), jest ono niepodzielne, w związku z czym niedopuszczalne jest skazanie sprawcy za fragment takiego przestępstwa, obejmujący kilka czynów, i jednoczesne uniewinnienie (umorzenie) w części obejmującej pozostałe czyny (zachowania sprawcze) wchodzące w jego skład; 3) błędne umorzenie przez prokuratora (nawet powtórne) postępowania jedynie o fragment przestępstwa (i część szkody) nie statuuje prawa pokrzywdzonego do wywiedzenia subsydiarnego aktu oskarżenia. Autor glosy niektóre z tych założeń krytykuje, poddając jednocześnie pod rozwagę inne rozwiązania.