Acta Iuris Stetinensis

Głównym celem artykułu było udowodnienie, że Konwencja o prawach osób z niepełnosprawnościami z 2006 roku nie jest wystarczającym narzędziem ochrony wszystkich osób starszych, ponieważ nie uwzględnia specyfiki ageizmu oraz dyskryminacji ze względu na wiek starszy. Nie reguluje takich kwestii jak przemoc, zaniedbanie i wykorzystywanie osób starszych, ich wykluczenie cyfrowe, uczenie się przez całe życie, przygotowanie do starości, kształtowanie przyjaznego środowiska dla starzenia się czy też solidarność międzypokoleniowa. Aby udowodnić powyższe założenie, autorka porównała czynniki, które doprowadziły do uchwalenia Konwencji o prawach osób z niepełnosprawnościami z inicjatywą na rzecz przyjęcia globalnej konwencji o prawach osób starszych. Ponadto przeanalizowała przepisy traktatu z 2006 roku, wskazując na te, które mogą być wykorzystane jako wzorzec dla przyszłej konwencji o prawach osób starszych. Jednocześnie wskazała na obszary niechronione przez Konwencję o prawach osób z niepełnosprawnościami, a niezwykle istotne dla osób starszych. Przeprowadzona analiza doprowadziła autorkę do przyjęcia, że Konwencja o prawach osób z niepełnosprawnościami powinna posłużyć za model pozwalający na zmianę paradygmatu osoby starszej i starości. Dzięki podejściu bazującemu na prawach człowieka, podobnie jak osoby z niepełnosprawnościami, osoby starsze zaczęłyby być postrzegane nie jako biorcy pomocy, głównie medycznej, lecz jako pełnoprawni członkowie społeczeństwa. Konwencja o prawach osób z niepełnosprawnościami nie powinna zatem osłabiać motywacji przyjęcia nowej konwencji, lecz być uznana za jej przewodniczkę.